Ze vliegt de hele wereld over voor haar sport, maar dit jaar is er één bestemming waar BMX-racer Manon Veenstra echt wil schitteren: Parijs, waar deze zomer de Olympische Spelen plaatsvinden. Na een teleurstellend WK in Amerika staat ze te popelen om een ijzersterke prestatie neer te zetten in Parijs. Manon vertelt over haar leven als topsporter en blikt terug op haar schooltijd in Hoogeveen.
“Al voordat ik drie werd, maakte ik mijn eerste meters op de fietscrossbaan in Dedemsvaart. Mijn ouders vonden het toen een jongenssport, maar ik was verkocht. Op jonge leeftijd won ik wedstrijden en kampioenschappen binnen en buiten Nederland. De topsport was goed te combineren met mijn schoolwerk op het RvEC. Daar begon ik op de havo, stapte ik na het derde jaar over naar 4mavo en ging met mavodiploma op zak toch weer door op de havo. In 4havo verhuisde ik naar Eindhoven vanwege de sport. Dat had niets te maken met het topsportprogramma van het RvEC, want het was altijd mogelijk om goede schoolprestaties te combineren met sport op (inter)nationaal topniveau.”
“Ik kon vrij goed leren, maar als BMX-er zat ik liever op mijn fiets dan met mijn neus in het schoolwerk. Toch gaven de docenten me regelmatig een reality check: topsport en school combineren kan, zolang je goede cijfers haalt. Dat werkte motiverend om ook voor school mijn best te blijven doen. Ik zie nu pas in hoe belangrijk die schooltijd voor me is geweest. Als ik door internationale wedstrijden even afwezig was op school, moest ik er zelf voor zorgen dat ik bij bleef met mijn schoolwerk. Een stukje eigen verantwoordelijkheid. Ondanks dat ik best eens mijn vingers heb gebrand, heb ik er veel van geleerd. Als persoon én als atleet.”
“Topsport is natuurlijk hard trainen op de baan, maar ook daarbuiten de juiste keuzes maken. De laatste jaren ben ik daarin sterker geworden, zowel fysiek als mentaal. Ik ben positief ingesteld en mag van mezelf tien minuten boos of verdrietig zijn na een tegenslag. Het WK in mei was een flinke domper, in de kwartfinales werd ik uitgeschakeld. Ik had op veel meer gehoopt, dus toen heeft het me toch een aantal dagen gekost om mijn positieve instelling weer vast te hebben. Het was ontzettend balen, maar ik zie nu ook wel de waarde van die ervaring. Leren van fouten betekent ook dat je fouten moet maken.”
“In mijn tienerjaren droomde ik van de winst op grote kampioenschappen. Natuurlijk is die gouden olympische medaille nog altijd mijn droom, maar ik besef dat het om meer gaat dan die medaille. De weg ernaartoe – met de nodige blessures en gemiste kansen – is steeds meer voor me gaan betekenen. Daarom droom ik er nu ook van om jongeren aan te moedigen hun grenzen te verleggen. Ik hoop oprecht dat ik iets kan betekenen voor een ander.”
“Ik studeer psychologie, maar heb nog geen duidelijk plan voor een carrière na de topsport. Ik wil graag iets voor mezelf beginnen en de vrijheid houden om te reizen. De gehele winter trainde ik in Nieuw-Zeeland, daarna volgden trips naar Parijs en Amerika. Af en toe ben ik een tijdje bij mijn ouders in Kerkenveld. Dat is nog altijd thuis. Het vele reizen is leuk, maar ook vermoeiend. Dan is de rust van het platteland in Kerkenveld ook weleens heel erg welkom.”
